INTERPRETACJA INDYWIDUALNA
Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 maja 2021 r. (data wpływu 1 czerwca 2021 r.), uzupełnionym w dniu 1 września 2021 r., o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zwrotu kosztów przejazdu związanych z udziałem członków Rady w posiedzeniach Rady Nadzorczej – jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 1 czerwca 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek, uzupełniony w dniu 1 września 2021 r., o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika z tytułu zwrotu kosztów przejazdu związanych z udziałem członków Rady w posiedzeniach Rady Nadzorczej.
We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.
X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., jak każda spółka posiada organ sprawujący nadzór jakim jest Rada Nadzorcza. Członkowie Rady Nadzorczej z tytułu wykonywania powierzonych im funkcji otrzymują wynagrodzenie, nadto na mocy art. 2221 Kodeksu spółek handlowych przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach Rady, wobec czego zwracane są im koszty przejazdu prywatnymi samochodami z miejsca zamieszkania do siedziby.
Rada Nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach Jej działalności. Członek Rady Nadzorczej zobowiązany jest w czasie swej kadencji do uczestnictwa w posiedzeniach Rady, które odbywają się w siedzibie Spółki, średnio raz w miesiącu.
Członkowie Rady Nadzorczej mieszkają w miejscowościach położonych w odległości około 40 km od siedziby X Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wobec tego, na posiedzenia Rady Nadzorczej, odbywające się średnio raz w miesiącu w siedzibie Spółki, Członkowie Rady Nadzorczej przyjeżdżają prywatnymi samochodami spoza miejscowości, w której odbywają się te posiedzenia. Członkowie Rady Nadzorczej powołani są Uchwałą Zgromadzenia Wspólników – nie łączy ich ze Spółką umowa o pracę.
Do szczególnych obowiązków Rady należy ocena sprawozdań, o których mowa w art. 395 w zakresie ich zgodności z księgami i dokumentami, jak i ze stanem faktycznym, oraz wniosków Zarządu dotyczących podziału zysku albo pokrycia straty, a także składania Zgromadzeniu Wspólników corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. W celu wykonania swoich obowiązków Rada Nadzorcza może badać wszystkie dokumenty Spółki, żądać od Zarządu i pracowników sprawozdań i wyjaśnień oraz dokonywać rewizji stanu majątku Spółki. Do kompetencji Rady Nadzorczej należy również zawieszenie, z ważnych powodów członka Zarządu.
Zgodnie z art. 2221 Kodeksu spółek handlowych Członkom Rady Nadzorczej przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach Rady. Spółka zwraca koszty poniesione przez członka Rady Nadzorczej na podstawie rozliczeń przedłożonych bezpośrednio przez Członka Rady, w których ujęte zostały przebyte kilometry oraz stawka za 1 kilometr, zgodnie z obowiązującymi przepisami.
Członkowie Rady Nadzorczej posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Wnioskodawcy odległość od miejsca zamieszkania do miejsca posiedzenia należy traktować w kategorii drogi do pracy, co daje podstawę sądzić, że wydatki z tego tytułu nie znajdują się w katalogu wyłączeń od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).
Otrzymane świadczenia przez członków Rady nie zostają zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Wobec tego zdaniem Spółki po stronie Członka Rady powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego Spółka zalicza poszczególnym członkom powyższe kwoty do ich przychodów z działalności wykonywanej osobiście, a tym samym pobiera i odprowadza z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
W ostatnim czasie Spółka powzięła wątpliwości co do prawidłowości swoich działań w zakresie zasadności pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu poniesionych kosztów dojazdu.
Niniejsza interpretacja jest niezbędna dla Spółki celem określenia obowiązków podatkowych. Na chwilę obecną Spółka dostrzega rozbieżność pomiędzy różnymi interpretacjami. Spółka opiera się na interpretacji Dyrektora Krajowej Izby Skarbowej nr 0112-KDIL3-1.4011.251.2018.1.AMN z dnia 12 lipca 2018 r. Wskazać jednak należy na funkcjonowanie odmiennych interpretacji i argumentacji, choćby wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 maja 2018 r.
W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.
- Czy w związku z wypłatami kosztów przejazdu prywatnymi samochodami z miejsca zamieszkania do siedziby Spółki u Członka Rady Nadzorczej powstaje przychód podlegający opodatkowaniu?
- W przypadku udzielenia odpowiedzi twierdzącej na pytanie nr 1, czy na Wnioskodawcy, jako płatniku, będzie ciążył obowiązek poboru i odprowadzenia podatku (zaliczek) na podatek dochodowy od osób fizycznych?
Zdaniem Wnioskodawcy, kwota zwrotu należności z tytułu dojazdu członków Rady Nadzorczej zamieszkujących poza miejscowością, w której odbywają się posiedzenia Rady Nadzorczej stanowi dla nich przychód z działalności wykonywanej osobiście, zgodnie z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl art. 13 pkt 7 ww. ustawy, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.
W ocenie Wnioskodawcy, w przedmiotowym przypadku nie będzie miał zastosowania przepis artykułu 21 ust. 1 pkt 16 lit. a i lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalniający od podatku diety z tytułu podróży służbowych pracowników i podróży osób niebędących pracownikami. Członkowie Rady Nadzorczej nie odbywają bowiem podróży, o której mowa w tych przepisach. Dojazdy na posiedzenia Rady Nadzorczej wynikają z funkcji jaką Członkowie Rady Nadzorczej pełnią w spółce.
Spółka nie zalicza do kosztów uzyskania przychodów zwracanych Członkom Rady Nadzorczej kosztów dojazdu na posiedzenia Rady Nadzorczej. Wobec tego, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że po stronie Członka Rady powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Spółka zalicza poszczególnym członkom powyższe kwoty do ich przychodów z działalności wykonywanej osobiście, a tym samym pobiera i odprowadza z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.
Reasumując, pokrywane przez Spółkę koszty przejazdów członków Rady Nadzorczej na posiedzenia Rady Nadzorczej powodują powstanie po stronie tych osób przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym przychód ten nie korzysta ze zwolnienia, o którym mowa w treści art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a i lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji, na Wnioskodawcy będzie ciążył (ciąży) obowiązek naliczania od tych świadczeń zaliczki na podatek dochodowy, o której mowa w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r. poz. 1426 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z treści przywołanego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.
Na podstawie przepisu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.
Jednocześnie, w myśl art. 11 ust. 2 przywołanej ustawy, wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.
Stosownie do art. 11 ust. 2a cytowanej ustawy, wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:
- jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;
- jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;
- jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;
- w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.
Według art. 11 ust. 2b przytoczonej ustawy, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.
Katalog źródeł przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych zawiera art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście.
Art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody otrzymywane przez osoby, niezależnie od sposobu ich powoływania, należące do składu zarządów, rad nadzorczych, komisji lub innych organów stanowiących osób prawnych.
W świetle powyższego, za przychody należy uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Tym samym, za przychód członka rady nadzorczej z tytułu pełnionej funkcji uznaje się każde świadczenie – nie tylko wynagrodzenie z tego tytułu – ale także nieodpłatne świadczenia otrzymywane w związku z pełnieniem obowiązków członka rady nadzorczej, niezależnie od sposobu powołania.
Przychody zaliczone do przychodów z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 w związku z art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podlegają opodatkowaniu na zasadach ogólnych przy zastosowaniu skali podatkowej określonej w art. 27 ust. 1 tej ustawy. Jednocześnie niektóre z takich świadczeń korzystać mogą ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych na podstawie art. 21 tej ustawy.
Na gruncie art. 41 ust. 1 przywołanej ustawy, osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b, najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.
Płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do 20 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) – na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika wykonuje swoje zadania, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, przy pomocy którego naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych wykonuje swoje zadania (art. 42 ust. 1 przytoczonej ustawy).
Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:
- podróży służbowej pracownika,
- podróży osoby niebędącej pracownikiem
- do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
Odrębnymi przepisami, o których mowa w ww. artykule są przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167).
Jednocześnie, na mocy art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:
- w celu osiągnięcia przychodów lub
- w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
- przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
- przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.
Z wyżej wymienionych przepisów wynika, że dla skorzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ważnym jest aby podróż odbywana była w celu osiągnięcia przychodów i aby wydatki z tego tytułu nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
Ponadto dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy koniecznym jest przede wszystkim ustalenie, jak należy rozumieć pojęcie „podróży” ujęte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ustawodawca w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyodrębnił dwa rodzaje podróży: „podróż służbową” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem”. Według jednej z dyrektyw wykładni językowej, tj. zakazu wykładni synonimicznej, zakłada się, że różnym zwrotom nie należy nadawać tego samego znaczenia. Nie można zatem uznać za poprawną takiej wykładni, która prowadzi do ustalenia, że zwroty „podróż służbowa” oraz „podróż osoby niebędącej pracownikiem” będą miały to samo znaczenie.
Należy wskazać, że pojęcie „podróż” zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zostało zdefiniowane ani w ustawie podatkowej ani w innych przepisach. Zatem właściwą metodą odkodowania jego znaczenia jest sięgnięcie do reguł wykładni językowej. Według internetowego Słownika Języka Polskiego (www.sjp.pl) – podróż to przebywanie drogi do odległego miejsca; przemierzanie rozległych terenów; podróżowanie. Efektem zastosowania wykładni językowej jest więc ustalenie, że podróż to przebycie drogi do jakiegoś odległego miejsca, bez dookreślenia tego pojęcia przez takie elementy jak czas odbywania, częstotliwość czy też przez zdefiniowanie kierunku podróży. Stąd też przedmiotowe zwolnienie nie obejmuje zwrotu kosztów za jazdy lokalne, bowiem nie spełniają definicji „podróży”.
Biorąc powyższe pod uwagę należy przyjąć, że podróżą, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest dojazd osób należących do składu Rad Nadzorczych na posiedzenia Rady, z miejscowości położonych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba osoby prawnej, jeśli posiedzenia odbywają się w tej miejscowości lub w innej niż siedziba osoby prawnej miejscowości.
Zatem zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie miało zastosowanie do przychodu z tytułu zwrotu kosztów podróży członkom Rady Nadzorczej, do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, pod warunkiem spełnienia przesłanek wynikających z art. 21 ust. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że X Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w K., jak każda spółka posiada organ sprawujący nadzór jakim jest Rada Nadzorcza. Członkowie Rady Nadzorczej z tytułu wykonywania powierzonych im funkcji otrzymują wynagrodzenie, nadto na mocy art. 2221 Kodeksu spółek handlowych przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach Rady, wobec czego zwracane są im koszty przejazdu prywatnymi samochodami z miejsca zamieszkania do siedziby. Rada Nadzorcza sprawuje stały nadzór nad działalnością Spółki we wszystkich dziedzinach Jej działalności. Członek Rady Nadzorczej zobowiązany jest w czasie swej kadencji do uczestnictwa w posiedzeniach Rady, które odbywają się w siedzibie Spółki, średnio raz w miesiącu. Członkowie Rady Nadzorczej mieszkają w miejscowościach położonych w odległości około 40 km od siedziby X Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. Wobec tego, na posiedzenia Rady Nadzorczej, odbywające się średnio raz w miesiącu w siedzibie Spółki, Członkowie Rady Nadzorczej przyjeżdżają prywatnymi samochodami spoza miejscowości, w której odbywają się te posiedzenia. Członkowie Rady Nadzorczej powołani są Uchwałą Zgromadzenia Wspólników – nie łączy ich ze Spółką umowa o pracę. Do szczególnych obowiązków Rady należy ocena sprawozdań, o których mowa w art. 395 w zakresie ich zgodności z księgami i dokumentami, jak i ze stanem faktycznym, oraz wniosków Zarządu dotyczących podziału zysku albo pokrycia straty, a także składania Zgromadzeniu Wspólników corocznego pisemnego sprawozdania z wyników tej oceny. W celu wykonania swoich obowiązków Rada Nadzorcza może badać wszystkie dokumenty Spółki, żądać od Zarządu i pracowników sprawozdań i wyjaśnień oraz dokonywać rewizji stanu majątku Spółki. Do kompetencji Rady Nadzorczej należy również zawieszenie, z ważnych powodów członka Zarządu. Zgodnie z art. 2221 Kodeksu spółek handlowych Członkom Rady Nadzorczej przysługuje zwrot kosztów związanych z udziałem w pracach Rady. Spółka zwraca koszty poniesione przez członka Rady Nadzorczej na podstawie rozliczeń przedłożonych bezpośrednio przez Członka Rady, w których ujęte zostały przebyte kilometry oraz stawka za 1 kilometr, zgodnie z obowiązującymi przepisami. Członkowie Rady Nadzorczej posiadają nieograniczony obowiązek podatkowy na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem Wnioskodawcy odległość od miejsca zamieszkania do miejsca posiedzenia należy traktować w kategorii drogi do pracy, co daje podstawę sądzić, że wydatki z tego tytułu nie znajdują się w katalogu wyłączeń od podatku dochodowego (art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Otrzymane świadczenie przez członków Rady nie zostają zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 38a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wobec tego zdaniem Spółki po stronie Członka Rady powstaje przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego Spółka zalicza poszczególnym członkom powyższe kwoty do ich przychodów z działalności wykonywanej osobiście, a tym samym pobiera i odprowadza z tego tytułu zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych. W ostatnim czasie Spółka powzięła wątpliwości co do prawidłowości swoich działań w zakresie zasadności pobierania i odprowadzania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu poniesionych kosztów dojazdu.
Mając na uwadze przedstawiony opis stanu faktycznego oraz powołane wyżej przepisy wskazać należy, że w sytuacji gdy Wnioskodawca zwraca koszty poniesione przez członków Rady Nadzorczej z tytułu przejazdów na posiedzenia Rady Nadzorczej odbywające się poza ich miejscem zamieszkania, w miejscowości w której znajduje się siedziba Wnioskodawcy, stanowią dla nich one przychód z działalności wykonywanej osobiście, o którym mowa w art. 13 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, do którego znajduje zastosowanie zwolnienie wynikające z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych do wysokości określonej w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej, przy spełnieniu warunków wynikających z art. 21 ust. 13 tej ustawy. Tym samym Wnioskodawca nie jest zobowiązany do pobrania zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych od kwoty zwracanych przez Wnioskodawcę kosztów przejazdów, poniesionych przez członków Rady Nadzorczej, na posiedzenia Rady Nadzorczej. Zatem, z tego tytułu na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika.
Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.
Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.
W odniesieniu zaś do przywołanego przez Wnioskodawcę wyroku oraz interpretacji wskazać należy, że dotyczą one tylko konkretnych, indywidualnych spraw, osądzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego.
Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:
- z zastosowaniem art. 119a;
- w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
- z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).
Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325 ze zm.).
Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).
Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.
W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.
